guerdzsituationen.

"ultimate ground of the situation"

lagi tong nangyayari sakin.

kailangan kong malaman ang tama o mali sa isang sitwasyon. mula sa tama at mali na iyon, kailangan ko rin malaman kung ano ang dapat kong gawin dun. minsan, dun ako palaging nagkakamali.

hindi kasi ako marunong magdesisyon sa mga bagay-bagay. impulsive ako. pag ayaw kong gawin ang isang bagay, hindi ko iyon gagawin. kung minsan naman, kung gusto ko, gagawin ko. madali rin akong magsawa. sa panahong ito, ambilis kong mawalan ng gana, napaka-ramdom ko sa mga bagay-bagay. dahil dun, naapektuhan ko ang sitwasyong nagaganap.

this started when i got paranoid with everything around me. my studies, my friends, my family, and others. lagi ko kasing iniisip na lagi akong may ginagawang mali. na minsa'y totoo rin. minsan naman, minamaliit ko sarili ko, kaya naapektuhan ko pati yung sitwasyon na ginaganapan ko.

lagi akong naiinis, naiirita, nagagalit. minsan naman, bigla na lang akong nag-eemo, malulungkot, mababagot. andami na ngang nawi-weirduhan sakin. weird na nga talaga ako.

andaming naapektuhan sa mga ginagawa ko. nakakalimutan ko ng isipin ang dapat gawin sa mga nakakasalubong kong sitwasyon. hindi ako nagiging kalmado, bigla-bigla na lang akong nag-rereact, na sa tingin ko'y, hindi tama. hindi talaga.

hindi ko na siguro matatanggal to sa sarili ko, eto na kasi ang ginagawa ko simula bata pa ako. nasanay ako? mukhang ganun na nga ang nangyari.

iniisip ko palagi kung paano ko matatanggal yung problema kong iyon. iniisip ko palagi kung kailan babaliktad ang mundo.

eto na siguro ang pinakamalaking problema sa sarili ko. ang kawalan ng tiwala sa sarili.

nakakainis mang isipin, pero totoo talaga.

kailan ko kaya malalalaman na tama na ako? kung ang lahat ng tao ay sinasabing mali ako??

hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)

i am an artist.

yes, "i am an artist."

nakakakaaliw isipin, dahil mula sa mga talento ko, sa paggamit ko sa mga ito, sa paglinang at sa pagpapahayag ng sarili, nagiging alagad na ako ng sining.

at ito ang mga naiisip kong dahilan:

una, isa akong mag-aaral ng sining at panitik. ibig sabihin, alam ko kung ano ang mga ito. bilang isang mag-aaral, natuturuan kaming mag-isip ng mga ideya at mga konsepto na higit pa sa mga nakikita sa ating mundo. hinahayaan kaming ipadama sa ibang tao ang totoong liwanag mula sa aming mga puso, at higit sa lahat, ipakita sa ibang tao ang ligaya na napapadama ng sining at panitik sa ating buhay.

pangalawa, marunong akong kumanta, at dahil nililinang ko ito, at ginagamit ko rin bilang isang midyum ng aking pagpapahayag, nagiging alagad ako ng sining. kahit hindi ako sikat, o kahit national artist, at least, i am a singer, and of course, an artist.

panagatlo, dahil marunong akong gumawa ng blog, i can be an artist, because i can express my feelings and ideas through typing, or sometimes, through writing my opinions and my ideas. tulad ng ginagawa ko ngayon. pwede akong maging manunulat, kahit hindi ako ganun kagaling.

i am an artist on my own little ways, and with that little ways, i would be able to make a colorful world, a world full of ideas.

hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)

higher level of thinking

marami ng nakapagsabi sakin, 'gian, napaka-opinionated mo', 'gian, lahat na lang inaanalyze mo.'

and yeah, inaamin ko sa sarili ko, lahat ng bagay ay pinapakealaman ko. ewan ko ba, its been habit for me. at natutuwa naman ako minsan, kasi napagiisipan ko ang mga bagay-bagay kung bakit sila ganun, kung ano ang mga nagagawa nila sa mga kapwa nila bagay. at kahit sa tao.

at this week, merong isang bagay na pinag-isipan ng sobra-sobra.

naiinis ako sa professors ko sa english at filipino. hindi naman dahilan ang pagkakaiba nila sa conception nila tungkol sa wika. kundi, at pamamaraan ng pagtuturo nila. hindi nakakatuwa. hindi ako natutuwa. ang aming propesor sa ingles ay nagtuturo ng 'expository writing, na sa tingin ko ay kasanayan sa paggawa ng komposisyon. pero, ang tinuturo niya samin ay puro grammar, communicative competence. na sa tingin ko, at ng iba ko pang kaklase, ay wala namang relasyon sa pagsusulat. minsan ay pabigla-bigla pa siyang nagbibigay ng mga pagsusulit, na hindi naman nakakatuwa, at walang kwenta. ang filipino professor naman namin, ay masaya mag-turo, ang kinaiinis ko lang, puro lang sa libro basehan niya sa kanyang mga ideya. oo, magaling siya mag-turo, pero kung puro libro na lang, edi hindi na lang ako makikinig, nasa libro naman lahat, babasahin ko na lang, diba? ewan ko, wala naman na akong magagawa, malapit na matapos ang first sem, sana magagaling na propesor na ang mapunta samin.

nung naisip ko yan, nasabi ko sa sarili ko, "mukhang tumataas yung level ng pagtingin ko sa edukasyon ah." at mukhang totoo nga iyon. at siguro, tumatataas na ang lebel ko sa pag-iisip sa mga bagay.

i find it amazing, kasi naiisip ko yang mga siping iyan. nakakatuwa, kasi kahit papaano, eh may opinyon ako sa paligid ko. nakakaaliw, kasi ibig sabihin nun, aware ako, at iniisip ko kung tama o mali ito.

isa lang ang mensahe ng entry kong ito..

higher level of thinking means higher level of seeing things, and a higher level of seeing things, means higher level of awareness. the problem is "sino pa ba ang aware sa sitwasyon natin ngayon?"

hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)

random.

i decided to go late with my rehearsals today.

because:

i want to allot this ample time for my self, for my school works, and updating my blog.

at ngayon, after reading my photocopy for my paper, made a semi-detailed lesson plan for my LTS course, and checked other things, i had time to write a blog.

haay, i really want to rant about things, and i guess, ill do it right now

~:: final examinations is fast approaching. medyo kinakabahan na nga ako eh. feeling ko, eto pa yung period na mabababoy ko, in spite of the hardwork i have done during the prelims period. first time ko tong gawin for the college. nagpupuyat ako, irregular na yung sleeping time ko, minsan hindi na rin ako natutulog, pero eto ako ngayon, buhay pa at nakakapag-isip na naman ako ng matino. ngayon, nafifeel ko na yung pinaghihirapan ko, at sana, this final period, magbunga rin.

~:: i have a new phone! yeah, advanced birthday gift ng mga magulang ko. nagulat rin ako, akala ko kasi wala ulit akong regalo. well, bumabaliktad rin naman ang mundo. maganda yung phone. may camera, radio, mp3 player. lahat ng gustong kong features, nandun. sana lang talaga, hindi ko siya mawala, dahil sobrang gastos ang nilaan dun.

~:: as of now, pinag-iisipan ko pa rin kung lilipat ako ng UP o hindi. hindi pa kasi ako kung maayos ang grades ko for the whole school year. and again, kinakabahan rin ako. at ngayon, sasabihin ko na ang final decision ko: LILIPAT AKO. kahit ano mangyari, lilipat ako, kakayanin ko lahat ng mga pagsubok. alam kong, marami akong maiiwan na tao, na napamahal at naging close sa puso ko, pero, mas pipiliin ko pa rin siguro ang kagustuhan ng puso't utak ko. at ang gusto ko ay makatung-tong sa sahig ng unibersidad ng pilipinas.

~:: napansin ni mommy ang pagkahilig ko sa pagbablog at photography. naisipan niya, na isali ako sa isang 'documentary' contest. ang nasabi ko lang, "wow! bakit niyo naman naisipang isali ako diyan? hindi naman ako ganun kagaling.." pero, napaisip rin ako, experience lang rin naman yun. pero, ayoko pa rin, wala akong binatbat sa mga sasali. dahil, pinakauna, hindi ako marunong mag-document. at mula sa pag-iisip kong iyon, hindi na ako sasali sa contest na iyon.

~:: dahil nabanggit ko ang birthday, talakayin na rin natin. ilang linggo na lang, huling taon ko na sa pagiging bata. yes, matanda na ako, isa na akong adult, nakakalungkot mang isipin, ambilis talaga ng oras. hindi rin ako naeexcite ngayon. kasi feeling ko, wala ring espesyal na mangyayari sa araw na yun. ewan ko ba, im not expecting surprises and gifts, babati, oo. sunday naman yun eh, magsisimba na lang ako, at magdadasal sa panginoon na sana ay buhayin pa niya ako ng ilang taon.

~:: i have been trying to create blogposts from my favorite philosophical terms. ilan sa mga nagawa ko na ay 'ipsum esse subsistens', 'gnothi seauton', at 'tat tvam assi'. and yea, kahit papaano naman ay naging maayos ang pagkasulat ko sa kanila. ngayon, pinipilit ko pa ang sarili kong mag-sulat ng iba, ngunit hindi ko mailabas ang mga sipi sa aking isipin. dahil dyan, humahanap na lang ako ng tiyempo kung kailan sasabog ang creativity ko.

yan na muna ang ilalabas ko sa mga oras na ito.

medyo kailangan ko na ring umalis.

sa susunod!

hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)

ordinary bus fare.

i was already getting home from rehearsal at that time.

my dad miss called on my phone, when i was rehearsing. and so, i thought i really need to go home.

dahil maaga naman natapos ang aming rehearsal, dali-dali akong lumabas ng educ building, nagpaalam sa 'chorale-mates' at nagmamadaling pumunta sa España blvd.

habang naghihintay, iniisip ko kung anong gagawin ng mga magulang ko sakin. papagalitan kaya nila ako? palalayasin? may nalaman kaya sila? may nangyari kayang masama?

from then on, lalo pa akong nagsumidhing umuwi. kinakabahan ako.

nang medyo nafifieel kong tumatagal na ang paghihintay ko, naiisip ko na yung oras. bakit kaya ang bagal ng oras pag wala kang ginagawa? bat ambilis pag nag-eenjoy ka?

at sa kakahintay ko, bigla kong tinaas ang kamay ko. akala ko makakasakay ako ng special bus.

guess what? ordinary bus ito, at nawalan ako ng choice kundi sumakay.

first time ko yun.

lagi kong iniisip, nakakadiri sumakay ng ordinary bus, mas mabagal, mas siksikan.

but i was proven wrong.

it was fast, not tight, hindi xia actually nakakadiri, mas naeenjoy ko xia. sa bagay, gabi naman kasi.

but then again, i really enjoyed it, i was smiling throughout the trip. i was like riding a rollercoaster.

pero, may naisip rin ako. ang ordinary bus fare. ay parang oras. binigyan ako ng ideya ng ordinary bus fare kung bakit napakabilis ng oras sa tuwing masaya tayo.

dahil, marami pa tayong mararamdaman na kasiyahan. hangga't maaari, kailangang bilisan ang pagkolekta nito, kahit sa malimutan pa natin ito o hindi.

medyo naiyak ako kanina, dahil ganun talaga ang oras. nauubos. hangga't hindi pa ito nauubos, kailangan natin itong lubos-lubusin.

ang problema, halos lahat sa atin, hindi nalulubos ang oras. kung kaya'y nauuwi itong bitin, o kaya nama'y nauuwi sa kalungkutan.

pagbaba ko ng bus, nahilo ako. at sabi ko na lang sa sarili.

that was heck of a joyride! nag-enjoy ako, nalubos ko ang oras ko.

wootwoot, susubukan ko ulit sumakay ng ordinary fare bus!

hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)