all of us are beings, and all beings exist.
all of us are only given one lifetime, to prove our existence.
some of us turn into actresses and actors, some become politicians, and other beings that has proved their existence.
and there are others, who were only common, living ordinarily with their simple lives.
ngunit, kahit na ganun, sikat man tayo o hindi, lahat tayo ay buhay sa mundong ito. period.
i remember one of our literary selections in our literature class when i was in first year.
at naalala ko ang sinabi niya sa amin:
No man is an island, entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main; if a clod be washed away by the sea, Europe is the less...any man's death diminishes me, because I am involved in mankind...
bakit nga ba tayo nagiging malungkot, kung isa sa ating mga katulad ay namamatay?
hindi naman natin sila kaano-ano, hindi naman natin siya kapamilya, minamahal, o kung ano pa man..
dahil, iisa lang ang ating buhay.
lahat tayo ay nalulungkot sa isang taong yumao dahil sa katulad natin siyang tao, may buhay.
bakit tayo nalulungkot sa tuwing tayo lang ang mag-isa?
dahil wala kang kasama.
ganun din ang nagiging feeling natin.
sa tuwing may namamatay, parang naiisip mo na rin na nababawasan tayo.
pinaghirapan natin ang buhay na kinatatayuan natin ngayon.
marami ang pinagdaanan ng ating buhay, kung kaya't sayang kung bigla ka na lang bawian ng isang regalo, na dapat alagaan at payabungin.
tayong lahat ay iisa lang ang buhay, iisa lang rin ang pinaggalingan.
we should remember why we existed in the first place.
hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)
No comments:
Post a Comment