deprivation.

deprivation.

yan ang lagi kong ginagawa sa tuwing nagpupuyat ako. nagpupuyat dahil sa mga reaction at critique papers, written reports, researches, assigned readings and others. i deprive myself from sleeping kasi gusto kong matuto. dahil gusto kong malaman ang tama. at dahil gusto kong matuto at gusto kong malaman, kailangan rin ba ng kapalit?

deprivation.

yan ang lagi kong naiisip sa tuwing nakakakita ako ng mga nanlilimos sa kalsada. parang dineprive silang maging tao. kinakatakutan ng halos lahat, at kahit na ganun, may nakikisalamuha pa rin sa kanila. kahit ako, isa sa mga taong umiiwas sa mga taong tulad nila. pero, minsan, tinatamaan ako ng konsiyensya ko, napapaiisip ako ng malalim.

deprivation.

yan ang nalaman ko sa exposure trip namin sa subic. ang ating kalikasan ay may buhay rin. at kung mayroon mang pagkakataon na masisira natin ang kalikasan, para narin natin silang dineprive na gawin ang kanilang purpose dito sa ating mundo. kabilang sila sa ating pammuhay, kung kaya't may karapatan din silang maging parte ng mundo sa pamamagitan ng kalikasan.

deprivation.

yan ang lagi kong naiisip sa tuwing naiisip ko ang gender preference. oo. deprived kami, hindi lang sa pagmamahal, pati na rin sa respeto, na gusto ring matanto ng bawat tao, na madalas lang namin makuha. tingin ng ibang tao samin ay mga malalanding nilalalang na nagpapanggap maging tunay na babae. sa tuwing naririnig ko iyon, parang dineprive nakong magkaroon ng mukha. kahit na ganito ako, may pinag-aralan ako, at alam kong hindi ako nag-iisa. may karapatan din akong maging tao, at gusto rin namin ng respeto tulad ng ibang tao, dahil tao rin kami, may puso't damdamin, may isip kami, at alam namin gamitin ito.

deprivation.

lahat ng bagay nadedeprive, dahil sa kailangan ng kapalit, o kaya naman ng sakripisyo, o kaya nama'y dahil sa maling gawain natin.

deprivation.

kailan kaya hindi madedeprive ang lahat ng bagay?

hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)

Si Bob Ong.

si Bob Ong, isa sa aking iniidolo pagdating sa pagsusulat.

at malamang, nabasa ko na rin ang mga libro niya, tulad ng "Bakit Baliktad Magbasa ng Libro ang mga Pilipino, Paboritong Libro ni Hudas, Stainless Longganisa, at ang pinakabagong "Macarthur."

natutuwa ako sa kanyang mga libro dahil sa pamamagitan ng kanyang pagsusulat, napapalabas niya ang natural na setting ng kanyang kwento. sa pamamagitan ng ating imahinasyon, nagagawa nating totoo sa ating isipan ang kanyang malikhaing gawa.

base din sa totoong karanasan ang kanyang mga kwento, kaya masasabi ko, kahit ito ay nakakatawa, talagang nakakapagpatama ito at nakakapagbukas ng ating mga mata sa totoong kinagigisnan natin ngayon.

sobrang nagagalingan ako sa kanya.

minsan, sinubukan kong gayahin kung pano siya magsulat. ginawa ko lang natural, parang ako yung mismong nagsasalita. natural lamang ang pagkakakwento.

hindi ko akalaing, matutuwa ang pinabasa ko ng kwentong iyon.

pero, mula noon, hindi ko na ulit sinubukan pang gawin yun.

iba naman ginawa ko, sumobok akong gumawa ng sarili kong istilo sa pagsusulat.

sa tingin ko, tulad ni Bob Ong, meron din siyang sariling istilo, at katulad ng ginagawa ko, hinanap niya rin kung saang istilo siya magiging komportable.

at nahanap niya yun, dahil patuloy siyang nagsulat, hanggang ngayon.

dahil kay Bob Ong, nasubukan kong magsulat, lumikha ng mga kwento.

kaya ngayon, eto ako ngayon, pinupuno ang aking buhay ng mga kwento, mula sa aking ideya't konsepto, at mga karanasan

unti-unti kong pupunuin ang aking papel ng mga salita, tulad ng ginawa ni Bob Ong. payayamanin ko at payayabungin ko ang aking kwento.

"as a chronicler, i will write along the path i walk on, fill it with wonderful words, and with brilliant ideas that has never been created."

hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)

updates! :D

hmmm, matagal-tagal na rin akong hindi nag-uupdate ng blog ko..

here's my chance. :)

~ i have been enjoying my second year in college. its too tiring, though. i guess its a part of college. haha! part with the enjoyment, also comes with haggardous days, cramming moments, and more haggardous days. while i'm having those times, i still have spare time having fuun. LIKE THIS. haha!

~ i have decided, though not that yet completely sure about my acquired decision. my mother gave me a chance to prove myself. she allowed me to transfer to UP! and i have also decided to take BA linguistics, or BS geology as my new course, because i can't take a course similar to my course, which is kinda not good. oh well.

~ i have a plan to watch an UAAP game anytime this year. yeah, i want to watch a basketball, just to tell that i am a supporter of the Tigers,. haha! it would be more fuun if i would watch a volleyball game, or better yet, a badminton game. we'll see! we'll see! :D

~ i am having my preliminary examinations this week, and my performance? good, or fine i guess. i just really want to pass my exams, but i have been expecting for better results. you know, i studied hard, i should deserve a good one. oh well, the priority is to pass.

~ i have been in-love with well-snapped photographs right now. as in, at this moment.there were creepy, and there were cute, but then again, the photos were to die for! one of the amazing pictures i have never seen. i love them, i love it.

~ because i have been sleeping late for like, everyday, because of of studying, rehearsals, and personal stuff, i am getting thinner. yes, i am 98 pounds, underweight-much. oh well, i really need to get fat, like as soon as possible. my temporary solution: eat breakfast, lunch, and dinner. if possible, even snacks. haha! i am desperate.

~ i have many plans for my stuff. more updates, more blog entries for my blog spot, try to write a short story for unwinding, finish reading dapitan folio, make movies and videos, fantasize more, save money for future purposes, have a pampering weekend, more mp3's and more images for my phone, sing more often, attend more choir practices and rehearsals, and i guess think more carefully.

well, that's what i have been doing this past few...months?

weeks, i guess. anyway..

hope i would be able to achieve my goals, and learn more. and stuff. haha!

till next time! :D

hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)

loving photography.

i was browsing the net when i encountered this very astonishing site.

it contains wonderful and excellent-snapped photos.

as i surf into the site, my eyes were like having visual orgasm!

you know what i mean?

i think, it would be better if i would get some samples from the site...






more...





and more...






there are more pictures to die for!

just keeping myself relaxed.

i have been studying for the past 3 days..

and i guess i deserve to make myself happy, just for a while, virtually.

these photographs are amazing for the nth time.

hope i could shoot a photo this good, no, this great.

i was inspired then. well, i need more unwinding.

keep posted, for more updates!

hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)

credits: whatatop.

ipsum esse subsitens.

"existence are one."

all of us are beings, and all beings exist.

all of us are only given one lifetime, to prove our existence.

some of us turn into actresses and actors, some become politicians, and other beings that has proved their existence.

and there are others, who were only common, living ordinarily with their simple lives.

ngunit, kahit na ganun, sikat man tayo o hindi, lahat tayo ay buhay sa mundong ito. period.

i remember one of our literary selections in our literature class when i was in first year.

at naalala ko ang sinabi niya sa amin:

No man is an island, entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main; if a clod be washed away by the sea, Europe is the less...any man's death diminishes me, because I am involved in mankind...

bakit nga ba tayo nagiging malungkot, kung isa sa ating mga katulad ay namamatay?

hindi naman natin sila kaano-ano, hindi naman natin siya kapamilya, minamahal, o kung ano pa man..

dahil, iisa lang ang ating buhay.

lahat tayo ay nalulungkot sa isang taong yumao dahil sa katulad natin siyang tao, may buhay.

bakit tayo nalulungkot sa tuwing tayo lang ang mag-isa?

dahil wala kang kasama.

ganun din ang nagiging feeling natin.

sa tuwing may namamatay, parang naiisip mo na rin na nababawasan tayo.

pinaghirapan natin ang buhay na kinatatayuan natin ngayon.

marami ang pinagdaanan ng ating buhay, kung kaya't sayang kung bigla ka na lang bawian ng isang regalo, na dapat alagaan at payabungin.

tayong lahat ay iisa lang ang buhay, iisa lang rin ang pinaggalingan.

we should remember why we existed in the first place.

hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)

tat tvam assi.

"see thy self."

i never considered myself a person of beauty.

a handsome man that every girl wants to have.

besides, i really don't want that.

nevertheless, i can't still be as beautiful as what girls do.

hindi ko iniisip na may natatangi akong itsura na maaaring kainggitan ng maraming tao, na tinatamasa ng ibang tao. well, kahit papaano, gusto ko rin naman ng maayos na itsura. okay lang na masabihan ako ng pangit, ng payat, at ng kung ano pa man ang sabihin nila. tanggap ko naman kasi ang katotohanan.

sinasabi ko na lang "thank you, buti naman napansin mo yun." sabay ngiti.

pero minsan, dinaramdam ko yung mga sinasabi nila.

image, doesn't only include your physical appearance.

it also includes your inner image. your personality. your attitude.

marunong ako mag-labas ng opinyon sa ibang tao, masama pa man ito o maganda.

my inner image. does show a lot of brightness, but sometimes, it turns dull, and loses it's brightness.

hindi ko alam, minsan kasi optimistic ako, minsan pessimistic ako.

meron pa akong dapat aminin. at kahit alam kong hindi ko masyadong tanggap sa sarili ko na ganito talaga ang ugali ko.

masyado akong paranoid, masyado akong sensitive. i have a tendency to get random, kahit wala naman talagang nangyari na dapat kong ika-react.

meron pang isa, pag sinabi sa akin na mali ako, kahit na tama ito talaga, tinatanggap ko pa rin ang maling opinyon.

madali akong sumuko. kaya natatakot akong gumawa ng risks, dahil pag pumalpak ito, ikakabagsak ko na ito ng tuluyan.

sobrang baba ng self-esteem ko. wala akong confidence sa mga kaya kong gawin, kaya nagmumukha akong tanga.

in short, wala akong tiwala sa sarili ko.

masakit mang isipin, pero totoo naman.

sinusubukan kong i-conquer ang mga problema ko sa sarili ko..

but i always end up crying alone, drowning myself with negative energy.

kailan ko naman kaya mababago ang katotohanan?

kailan kaya babaliktad ang mundo?

when will i be able to bring back the brightness of my image?

hanggang sa muli, masugid na mambabasa.:)